Nieuws
Hoe kan het ook anders. Als 3 vrouwen met een werkachtergrond in de zorg met elkaar in gesprek raken gaat het vast wel eens over de zorg. Hoe is dat hier geregeld en wat valt ons op hier in Sri Lanka. In al die jaren dat ik hier kom heb ik nog maar 1 keer een kind gezien met het syndroom van down. Hoe kan dat en waar zijn die mensen of komt het hier maar weinig voor.
Jaren terug was ik al eens langs een tehuis gekomen voor “gehandicapten”zoals het toen werd gezegd. Maar dat was niet geschikt voor mij om te zien het zou te erg zijn volgens mijn contact persoon. Maar nu kwam het gesprek er weer op en heb ik gevraagd of we toch langs mochten. En als we er een bezoek mochten afleggen wat konden we dan meenemen. Moesten we ons bezoek eerst aankondigen.
We konden eten meenemen en we hoefden ons niet aan te kondigen. In een supermarkt hebben we 10 kilo witte en 10 kilo rode rijst gekocht, 5 kilo dahl (linzen), 5 kilo suiker, 6 grote pakken cream crackers, 2 pakken poeder melk. En toen opzoek naar het Somebodi Home. Het lag aan de drukke weg bij Galle en met een muur omheind.
Toen we kwamen was het meteen allemaal beweging “bezoek” en ze hadden ook nog tassen in de handen. Die werden ons meteen afgenomen. In dit huis wonen 50 mensen met een verstandelijke beperking in de leeftijd van 7 tot 70 jaar. Er werken 10 begeleiders er zijn elke dag 3 aanwezig.
De ouders en familieleden van deze bewoners zijn niet meer betrokken bij de zorg. Ze waren blij met het eten want dan konden ze de rekeningen van water en elektra betalen.
We kregen een rondleiding onze armen werden er bijna uit getrokken want iedereen wilde je hand vasthouden en geknuffeld worden. Ze deden hier al iets aan dagbesteding zoals met elkaar zingen, tekenen. Ook de dagelijkse klusjes werden ze bij betrokken, de was moest van de lijn.
Dit was voor ons weer een hele ervaring en zeker ook waardevol. Ik zal proberen om jaarlijks langs te gaan en er voedsel af te geven. Want wat mogen wij waarderen en dankbaar zijn dat het in Nederland beter geregeld is.
